Dag allemaal!

Na de zwaarbeladen woensdag was het donderdag tijd voor de dubbelfinale. Diede en ik speelden tegen Kamiji/Tanaka. Een erg steady koppel en met een lange adem. Een lang verhaal kort; wat hebben we gevochten en wat waren we dichtbij. Maar tot ons grote verdriet verloren wij goud met 64 67 8-10. Wat deed dit veel pijn. Ik had natuurlijk gehoopt op goud. Maar ik denk dat juist daarin de grote fout ligt: hopen. Ik moet niet hopen, maar zelf halen. En dat is een wijze les voor de volgende keer.  Er komt een dag dat ik enorm trots zal zijn op dit zilver.

Op de vrijdag mocht ik nog één keer in actie komen voor het brons. Ergens diep in de Team NL koffer vond ik nog een vleugje inspiratie en een stukje doorzettingsvermogen.   Gekweld door de spanning stond ik al snel dik achter in de eerste set. Maar op de één of andere manier vond ik toch het knopje om het om te draaien naar 76 61. De opluchting was zo groot: BRONS!
Dit was een heel mooie afsluiting van een prachtige spelen.  We gaan weer verder met een opgeheven hoofd en heel veel plezier in het spelletje.

Een ieder, bedankt voor de berichtjes. Erg lief.  Ook een bijzonder groot MERCI aan mijn coach Robin en mijn familie die erbij waren in belle Paris.

Dinxperlo tot snel!

Liefs,

Aniek